Wijziging plan
Het is nu woensdag, al bijna een week na het begin van de chemokuur. De bijwerkingen in het ziekenhuis staan in het niet, tegenover het effect van de kuur op mij dat ik de afgelopen dagen heb gehad. Iedereen heeft een breekpunt wordt gezegd. Dat breekpunt heb ik gehad. Zowel lichamelijk als geestelijk kapot, een wrak. Dit ga ik niet meer doen.
Er is gezegd dat het een zware kuur is, en iedereen reageert er weer anders op. Voor mij is het te heftig. Ik krabbel langzaam weer op en zou volgende week woensdag alweer opgenomen moeten worden voor de volgende kuur, en dat dan nog maanden lang. Er wordt gesproken dat door de chemo de kwaliteit van het leven beter kan worden en de levensduur verlengt. Dat zal best, maar ik pas ervoor om de maanden daaraan vooraf zo kapot te zijn. De kuur valt nog zwaarder omdat het gif, zal ik maar zeggen, te snel was doorgelopen, zo’n 12 uur. De concentratie is dan te hoog.
Het werd mij ook weer duidelijk dat de ziekte ongeneeslijk is, dus kans op genezing is 0, niets, noppes. Elke “behandeling” kan een klein uitstel zijn. Ik heb besloten niet door te gaan met de behandeling met Folfirinox. Ik wil nog praten volgende week woensdag over de lichte standaard chemo, wat daar de bijwerkingen van kunnen zijn, de duur van toediening en het “voordeel”, maar als dat mij niet aanstaat dan pas ik daar ook voor. De tijd die ik nog heb wil ik zo goed mogelijk doorkomen, hoe dat medisch het beste kan daar zal ook over gesproken moeten worden, en nog kunnen genieten van de mensen om mij heen en van kleine dingen die mij nog blij kunnen maken.
Ik wil de mensen bedanken voor de zorg, steun, mooie kaarten en teksten, mailtjes, gesprekken enz.
Ik ga weer verder met aansterken. Ben er nog dus wordt vervolgd.